Produkty z pasieki

Pszczoły produkują go z nektaru kwiatów rzepaku (Brassica napus). Roślina ta kwitnie w maju przez około 40 dni.

• BARWA:w stanie płynnym (potoki) jest bezbarwny lub o lekko słomkowym zabarwieniu, a po krystalizacji białokremowy, drobnoziarnisty ( o konsystencji smalcu)
• SMAK:łagodny, słodki, lekko mdławy.
• ZAPACH:lekko mdławy, taki jak kwiatów rzepaku
• CECHY:krystalizuje się bardzo szybko, nawet w kilka dni po miodobraniu. Powoduje to duża ilość naturalnej glukozy
• ZASTOSOWANIE:miód rzepakowy polecany jest dla osób cierpiących na choroby sercowe. Najlepszą bowiem odżywką dla mięśni jest glukoza, którą miód ten zawiera. Obniża ciśnienie krwi, wzmacnia naczynia wieńcowe, poprawia funkcjonowanie krwioobiegu.

Ponieważ miód rzepakowy zawiera prawie wyłącznie cukry proste, z przewagą glukozy, jest łatwo przyswajalny przez wątrobę, a tym samym zwiększa jej możliwości detoksykacyjne. Jest pomocny w leczeniu stanów zapalnych wątroby, woreczka żółciowego i przewodu pokarmowego. Zalecany we wczesnych stanach marskości wątroby. Ma silne właściwości odtruwające i stymulujące metabolizm komórkowy. Działa antyoksydacyjnie niwelując szkodliwą aktywność wolnych rodników. Na właściwości lecznicze miodu rzepakowego wpływa też obecność witamin z grupy B, witaminy C oraz związków karotenowych, a także łatwo przyswajalnych przez organizm minerałów, m.in. magnezu, potasu, żelaza i dość rzadko występującego w przyrodzie boru. Miód rzepakowy działa bakteriobójczo co wynika z obecności nadtlenku wodoru.

Powstaje z nektaru kwiatów wielu roślin. Na jego walory ma wpływ skład roślin, z których pszczoły zebrały nektar.

• BARWA:miód ten może mieć kolor od jasnokremowego do herbacianego.
• SMAK:słodki, łagodny.
• ZAPACH:zależy od zebranego nektaru.
• CECHY:krystalizuje dość szybko.
• ZASTOSOWANIE:polecany szczególnie dla alergików z katarem siennym, uczulonych na pyłki kwiatowe. Niewielka zawartość pyłków kwiatowych w tych miodach sprawia, że nie uczula, lecz działa jak szczepionka. Zaleca się stosowanie miodu przed wystąpieniem dolegliwości, najlepiej takiego, który został zebrany z pasiek w miejscu zamieszkania. Znakomicie wzmacnia serce. Polecany przy wyczerpaniu fizycznym i psychicznym. Wzmacnia organizm i podnosi odporność szczególnie w okresie jesienno-zimowym.

Miód wielokwiatowy wspomaga pracę wątroby, funkcje detoksykacyjne, zapobiega chorobom woreczka żółciowego, żołądka oraz minimalizuje problemy z jelitami korzystnie wpływając na przemianę materii.

Pszczoły wytwarzają go z nektaru gryki zwyczajnej (Fagopyrum sagittatum). Jest to roślina bardzo miododajna.

• BARWA:miód ma barwę mocnej herbaty.
• SMAK:słodki, ostry, piekący.
• ZAPACH:charakterystyczny zapach kwiatów gryki.
• CECHY:krystalizuje się grubo na niezbyt jednolitą, podsiąkającą masę.
• ZASTOSOWANIE:miód gryczany zalecany jest przy leczeniu schorzeń układu krążenia. Pomaga obniżyć wysokie ciśnienie krwi. Podawany jest wspomagająco przy złamaniach kości. Stosowany jest także przy schorzeniach wątroby z uwagi na właściwości odtruwające. Niweluje niedobory żelaza. Stanowi dobre źródło energii w stanach wyczerpania i osłabienia (fizycznego i psychicznego). Jest zalecany w okresie rekonwalescencji po długiej i wyczerpującej chorobie. Reguluje pracę układu nerwowego, poprawia samopoczucie, ułatwia koncentrację, niweluje stany napięcia psychicznego. Ogranicza powstawanie zmian miażdżycowych. Warto sięgnąć po ten miód w stanach osłabienia pamięci. Przyśpiesza gojenie się ran. Korzystnie wpływa na wzrok.

Miód ten jest produktem cenionym i poszukiwanym z uwagi na smak i wartości odżywczo-lecznicze. Spadź powstaje dzięki mszycom, czerwcom lub miodunkom.

• BARWA:ciemna, prawie czarna, wpadająca w różne odcienie: od zielonkawej do brunatnej. Im późniejszy okres zbioru w lecie, tym miody ciemniejsze.
• SMAK:jest zróżnicowany, łagodny, lekko żywiczny.
• ZAPACH:jest mało intensywny ponieważ nie pochodzi z kwiatów.
• ZASTOSOWANIE:polecany jest głównie przy schorzeniach górnych dróg oddechowych, działa również bakteriostatycznie ze względu na zawarte w nim grzybnie. Jest najbogatszy w mikroelementy i pierwiastki śladowe spośród innych miodów. W spadzi znajduje się dwucukier trehaloza, który ma zdolność spowalniania blaszki miażdżycowej w aorcie. Inne cenne składniki miodu spadziowego to: enzymy, witaminy z grupy B, witaminy A i K, żelazo, mangan, magnez, cynk, miedź, potas, wapń, fosfor, kobalt, siarka, garbniki i żywice.

Miód ten jest produktem cenionym i poszukiwanym z uwagi na smak i wartości odżywczo-lecznicze. Spadź powstaje dzięki mszycom, czerwcom lub miodunkom.

• BARWA:od jasnobrązowej do ciemnobrązowej.
• SMAK:raczej gorzki. Goryczka pochodzi z garbników.
• ZAPACH:korzenny.
• ZASTOSOWANIE:polecany jest głównie przy schorzeniach górnych dróg oddechowych i żółciowych. Ma właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące. Stosowany przy zaparciach i biegunkach. Wspomaga system odpornościowy. Z uwagi na właściwości odtruwające jest zalecany osobom pracującym w szkodliwych warunkach. Przeciwdziała skutkom ubocznym napromieniowania. Działa uspakajająco.

• BARWA:jest przezroczysty, niemal jak woda. Po skrystalizowaniu – śnieżnobiały lub jasnosłomkowy.
• SMAK:słodki i łagodny.
• ZAPACH:przypomina zapach kwitnących gron robinii akacjowej.
• CECHY:bardzo wolno się krystalizuje z uwagi na wysoką zawartość fruktozy. W miodzie tym podwyższona jest zawartość sacharozy.
• ZASTOSOWANIE:Jest to właściwie jedyny miód, który można podawać osobom chorującym na cukrzycę w lekkiej postaci (po konsultacji z lekarzem). Z uwagi na dużą zawartość fruktozy może zastępować tym osobom cukier. Charakteryzuje się najmniejszą zawartością pyłków w stosunku do innych miodów, przez co polecany jest alergikom. Jest pomocny w leczeniu nadkwasoty i zaburzeń przewodu pokarmowego. Pomaga na refluks. Jest zalecany w stanach zapalnych jelit. Wykorzystywany w leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy. Działa osłonowo na układ moczowy. Pomaga leczyć infekcje układu oddechowego oraz przeziębienie.

Miód faceliowy to kwiatowy miód nektarowy wytwarzany przez pszczoły na bazie nektaru zebranego z kwiatów facelii błękitnej, rośliny kiedyś uprawianej na paszę dla zwierząt, a obecnie ze względu na właściwości miododajne.

• BARWA:jest jasnożółty lub zielonkawy.
• SMAK:jest przyjemny i delikatny w smaku, w czym przypomina miód akacjowy. Jest od niego jednak bardziej aromatyczny i posiada kwaskowaty posmak.
• ZAPACH:przypomina zapach kwiatów facelii.
• CECHY:bardzo wolno się krystalizuje z uwagi na wysoką zawartość fruktozy. W miodzie tym podwyższona jest zawartość sacharozy.
• ZASTOSOWANIE:zapobieganie przeziębieniom - miód faceliowy podnosi odporność i rozgrzewa organizm, wspomaga leczenie górnych i dolnych dróg oddechowych – udrażnia drogi oddechowe, łagodzi kaszel i ból gardła.
  Nadto miód faceliowy wzmacnia organizm po dużym wysiłku fizycznym lub intelektualnym. Układ pokarmowy – miód faceliowy leczy nieżyty i wrzody żołądka oraz dwunastnicy, wspiera pracę wątroby, trzustki i pęcherzyka żółciowego. Układ krwionośny: wzmacnia serce, obniża ciśnienie, wspiera leczenie miażdżycy. Wspomaga leczenie astmy oskrzelowej.

Miód faceliowy jest bardzo lubiany przez dzieci ze względu na swój łagodny smak. Jest on dobrym źródłem energii i zawiera bogactwo witamin oraz wzmacnia odporność.

Wytwarzany jest przez pszczoły z nektaru lip (Tilia)

• BARWA:potoka – płynny miód – ma kolor zielonkawożółty. Po skrystalizowaniu ma postać drobnoziarnistą o barwie złocistożółtej.
• SMAK:słodki, dość pikantny.
• ZAPACH:kwiatów lipy.
• CECHY:bardzo wolno się krystalizuje z uwagi na wysoką zawartość fruktozy. W miodzie tym podwyższona jest zawartość sacharozy.
• ZASTOSOWANIE:miód lipowy polecany jest przy przeziębieniach, grypach, anginach i zapaleniu zatok. Działa wykrztuśnie, napotnie i przeciwgorączkowo. Wykazuje się także wysoką aktywnością antybiotyczną. Obniża również ciśnienie krwi. Miód lipowy sprawdza się w łagodzeniu dolegliwości związanych z chorobami powstającymi na tle nerwowym, działa uspakajająco, antystresowo i lekko nasennie.
  Dzięki właściwościom przeciwutleniającym (zawdzięcza je dużej zawartości m.in. . kwasów fenolowych, flawonoidów, kwasu askorbinowego, karotenoidów i enzymów) miód lipowy może obniżyć w znacznym stopniu poziom wolnych rodników ponadtlenkowych.

Miód nawłociowy to kwiatowy miód nektarowy wytwarzany przez pszczoły z kwiatów nawłoci pospolitej.

• BARWA:przybiera kolory od żółtego po jasnobursztynowy.
• SMAK:miód nawłociowy ma słodki smak z delikatnym kwaśno-gorzkim posmakiem.
• ZAPACH:przyjemny aromat kwiatu nawłoci.
• CECHY:krystalizacja tego miodu zachodzi dość szybko, przybiera on wtedy konsystencję miękkiego kremu, który łatwo rozsmarować.
• ZASTOSOWANIE:niezwykłe właściwości lecznicze miodu nawłociowego wynikają z substancji zawartych w nektarze nawłoci, która jest uznanym surowcem zielarskim. Polecany jest w stanach zapalnych dróg moczowych, skąpomoczu, kamicy nerkowej i chorobach prostaty; ma właściwości moczopędne, przeciwzapalne i odkażające, a także poprawiające ukrwienie nerek. Sprzyja gojeniu się nadżerek i wrzodów w żołądku i dwunastnicy, działa żółciopędnie. Miód nawłociowy przyspiesza regenerację tkanek i odkaża, działając antybakteryjnie. Duże ilości rutyny i kwercetyny wzmacniają naczynia krwionośne, obniżają ciśnienie krwi i poprawiają krążenie, a glukoza odżywia serce, pomaga w walce z miażdżycą. Miód ten zawiera duże ilości witamin i mikroelementów, dlatego polecany jest po znacznym wysiłku umysłowym bądź fizycznym. Miód nawłociowy charakteryzuje się jedną z najwyższych aktywności antybiotycznych spośród wszystkich miodów; niektóre badania sugerują, że jest ona wyższa nawet niż u osławionego nowozelandzkiego miodu manuka.

Był znany i stosowany w medycynie ludowej od wieków. Jego skład jest uzależniony od miejscowych warunków, w których pszczoły zbierają go z roślin (np. z lepkich od żywicy młodych pędów i pączków topoli, brzozy, świerku).

Pszczoły używają propolisu jako lepiszcza, którym zaklejają wszelkie szpary gniazda pszczelego oraz elementy, których nie są w stanie z niego usunąć. Używają go także do dezynfekcji komórek plastra przed złożeniem do nich jaj.

Pozyskany z ula propolis jest produktem bezpostaciowym, przypominającym „zeschniętą” lub mazistą żywicę, o charakterystycznym pięknym zapachu oraz gorzkim i piekącym smaku. Ma różnorodne zabarwienie: brązowe, szare, brunatne a nawet czarne. Wyciągi (ekstrakty) z propolisu uzyskuje się za pomocą 70% alkoholu etylowego.

W oficjalnej sprzedaży znajduje się sporo preparatów propolisowych: maści, krople, żele, tabletki, kapsułki.

Etanolowy roztwór propolisu znacznie przyśpiesza gojenie zranień i uszkodzeń skóry i błon śluzowych, likwiduje stan zapalny, nie dopuszcza do zakażeń.
Za pomocą propolisu leczy się ropne choroby skóry, w tym zakażenia wywoływane przez gronkowce. Korzystne działanie propolisu zaobserwowano podczas leczenia żylakowych owrzodzeń podudzi. Propolis okazał się leczniczy także w przypadku leczenia termicznych uszkodzeń skóry (odmrożenia i oparzenia) oraz stał się pomocnym środkiem w wielu schorzeniach chirurgicznych (zapalenie kości i szpiku kostnego, amputacje i przeszczepy, rany po zabiegach).

Schorzenia gardła i krtani są także podatne na leczenie propolisem, zwłaszcza ostre nieżytowe zapalenie gardła i krtani oraz przewlekłe zapalenie gardła.
Propolis jest cennym środkiem stosowanym w stomatologii np.: chorobach miazgi zębowej i kanałów korzeniowych, ostrym i przewlekłym zapaleniu ozębnej.

Dobre efekty uzyskano w leczeniu schorzeń układu krążenia (nadciśnienie tętnicze), w chorobach przewodu pokarmowego (stany zapalne żołądka i jelit, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy) oraz układu oddechowego (przewlekłe zapalenie migdałków, nieżyt krtani, astma oskrzelowa atopowa).
Badania kliniczne wykazały, że propolis stosowany wspomagająco pozwala na uzyskanie znacznej poprawy stanu zdrowia we wczesnych przypadkach wirusowego zapalenia wątroby.

Pyłek kwiatowy to męskie komórki rozrodcze produkowane przez kwiaty. Pyłek powstaje w pylnikach roślin nasiennych w postaci mikroskopowych ziaren. Ziarna te w zależności od roślin z których pochodzą różnią się kształtem, barwą, wielkością i ciężarem. Najczęściej spotyka się pyłek żółty i brązowy o różnych odcieniach, a nawet czarny.
Pyłek kwiatowy ma postać delikatnego, mączastego proszku, który przez pszczoły „zbieraczki” jest poddawany naturalnemu procesowi granulowania. Zebrany z kwiatów pyłek sklejony w grudki przy pomocy wydzieliny gruczołów ślinowych pszczoły lub nektaru, przenoszony jest do ula w specjalnych „koszyczkach”, czyli zagłębieniach otoczonych włoskami, umiejscowionych na zewnętrznych stronach goleni trzeciej pary pszczelich odnóży.
Po przyniesieniu pyłku do ula pszczoły lotne składają go do komórek plastra, a pszczoły ulowe zwilżają go wydzieliną gruczołów ślinowych i miodem oraz ubijają w komórce, by zabezpieczyć przed dostępem powietrza. W temperaturze ula (ok. 30-35 stopni Celsjusza ) i warunkach beztlenowych zachodzi fermentacja mlekowa zgromadzonego pyłku. Powstały kwas mlekowy pełni rolę konserwantu. Tak z pyłku kwiatowego powstaje pierzga.
Pyłek kwiatowy jest bez wątpienia najwartościowszym, odżywczym produktem roślinnym. Zawiera białka i aminokwasy, cukry proste i złożone, tłuszcze, sterole, flawonoidy, karetonoidy, witaminy i sole mineralne. Białko pyłku kwiatowego obfituje w aminokwasy egzogenne i endogenne. Pyłek kwiatowy jest także wielkim rezerwuarem witamin: B1, B2, B3, B6, B12, PP, kwasu foliowego, a także prowitamin A, witaminy C, E, kwercetyny oraz tzw. przeciwutleniaczy.
Skuteczność pyłku została zbadana i potwierdzona przez naukowców i lekarzy. Działa on jako środek wzmacniający i poprawiający ogólną kondycję organizmu. Oddziałuje korzystnie na krwioobieg, wzmacnia system naczyniowy, reguluje ciśnienie krwi, zapobiega zawałom serca, u chorych na cukrzycę obniża poziom cukru, z powodzeniem jest stosowany w chorobach wątroby i przewodów żółciowych. Zaleca się stosowanie pyłku w zaburzeniach trawienia i przemiany materii oraz w okresie klimakterium. Stosowany jest także w stanach wyczerpania, zmęczenia i nerwicach, w stanach osłabienia i dolegliwościach wieku starczego. Pyłek kwiatowy sprzyja ukrwieniu mózgu, polepsza zdolność myślenia, poprawia wzrok.

Pierzga ma podobny skład i działanie jak pyłek kwiatowy. Nie jest jednak identyczne, ze względu na zawarte w pierzdze enzymy oraz brak otoczki pyłkowej, utrudniającej wchłanianie zawartych w nim substancji odżywczych. Pierzga ma bogaty skład mikrobiologiczny. Przede wszystkim wzmacnia system odpornościowy organizmu, a także wspomaga leczenie farmaceutykami. Dostarcza także substancje odżywcze do organizmu i wzmacnia system nerwowy, dlatego znajduje zastosowanie w leczeniu depresji oraz wzmacnia kreatywne myślenie. Wspomaga także koncentrację i pamięć. Można stosować ją w okresie zwiększonego wysiłku umysłowego. Oprócz tego jest wykorzystywana również w apiterapii, czyli w leczeniu za pomocą produktów pszczelego pochodzenia. Pierzga ma działanie regulujące funkcjonowanie układu pokarmowego. Dzięki swoim właściwościom przeciwbakteryjnym jest zalecana szczególnie w czasie obniżonej odporności, np. w sezonie jesienno-zimowym. Ponadto działa łagodząco na reakcje alergiczne. Warto zatem rozpocząć stosowanie pierzgi przed okresem pylenia. Reguluje też poziom cholesterolu we krwi oraz ogranicza całkowitą ilość lipidów, co sprawia, że pierzga ma działanie przeciwmiażdżycowe i jak większość produktów pszczelich, zbawiennie wpływa na serce. Dodatkowo wykazuje ona działanie przeciwstarzeniowe i przeciwanemiczne, m.in. dzięki zawartym antyoksydantom, a także regeneruje wszystkie komórki organizmu. Ważne jest, że pierzga ma szerokie zastosowanie w oczyszczaniu wątroby, działa odtruwająco i ochronnie.
Stosowanie pierzgi jest analogiczne do stosowania pyłku. Dzienna dawka dla osoby dorosłej powinna wynosić około 30-40 gramów, jednak nie ma możliwości przedawkowania pierzgi. Wystarczy jeść codziennie jedną łyżkę pierzgi, aby zregenerować organizm i wzmocnić go. Aby przygotować odpowiednie lekarstwo należy łyżkę pierzgi zalać wodą, a rano wypić je na czczo.